امروزه به کرار از واژه توسعه سخن رانده می شود. که اکثرا برای تحریک اذهان عمومی و رسیدن به انتفاع فردی و حزبی است غافل از اینکه سالهاست در تفسیر و معنای واقعی این واژه مانده ایم. توسعه خروج از عقب ماندگي و رشد تدریجی برای پیشرفت جهت رسیدن به رفاه اجتماعی در تمام حوزه هاست. اما واقعا در استان ما تلاشها در این راه انجام شده و یا مثمر ثمر بوده؟ فقدان عملگرایی در این  حوزه متاسفانه استان و منطقه را به بن بست کشاند.توسعه واژه ای با معنای شگرف که لقلقه زبان شده و عملیاتی شدن آن برای مردم آرزو . کهگیلویه امروز وفردا تشنه ی توسعه است ولی در عمل.نیک می دانیم که منابع انسانی نخبه عامل اصلی به ظهور رساندن توسعه اند که عدم بهره برداری از این منبع مهم،به پایمال نمودن منابع عامل و تضییع حقوق نخبگان ،مردم و ظلم به استان منجر می شودو سقوط بهره وری را به دنبال دارد.ناگفته نماند که استفاده ابزاری از این واژه  (سیاست حزبی ،طایفه و اقلیم گرایی )  مشکلات عدیده ای را به مردم تحمیل می کند عامل مهم ظهور فقر و عقب ماندگی و آسیب های اجتماعی، عدم توجه به مقوله توسعه است . آگاهی بخشی در حوزه توسعه نیاز جامعه است. برخی سیاست های غلط و ناکارآمد باعث عدم به روز رسانی توسعه بر محور پیشرفت است که خروجی ذهن مدیران ناتوانیست که از شاخصه های مدیریت بی بهره اند و توان نوشتن مشق توسعه را ندارند مثل نداشتن روابط عمومی قوی و برنامه مدون .عدم تعامل با نخبگان .نبود خلاقیت و... عدم توجه به سرمایه ها و داشته ها ،وضعیت استان را با بحران مواجه نموده است. منطقه ای با منابع غنی و پتانسیل های فراوان ولی محروم مانده در لابه لای جدال های کاذب سیاسی و تعصبات قومی و اقلیمی که نتیجه عدم برنامه ریزی مدون در راستای اهداف توسعه است. پتانسیل مغفول مانده دانشگاهی به عنوان اهرم تئوری پردازی و نخبگانی که بدلیل نبود شرایط مناسب مهاجرت نموده هم از دستاورد مدیرانی بوده که به قول استاندار فعلی فقط به فکر ایل و تبارشان بوده و هستند. نخبگانی که اگر می ماندند و مورد استفاده قرار می گرفتند موسیقی پیشرفتمان بهتر نواخته می شد . شاخصه های توسعه در استان بسیار پایین است و برای رسیدن به اهداف آن باید به شاخصه ها دست پیدا کرد و از تمام ظرفیتها و منابع موجود به نحو مطلوب بهره برداری نمود و از ظرفیت زمانی جهت پایداری توسعه   استفاده گردد. یقینا پیش نیاز پیشرفت، وحدت برای رفع مشکلات استان است و خلاء آن ، منابع موجود را سلاخی خواهد کرد و به مهاجرت نخبگان منجر می شود غافل از اینکه اکثر مناطق توسعه یافته با وحدت و انسجام مراحل توسعه را طی کردند. 4 دهه از انقلاب گذشته هنوز غبار محرومیت که غالبا محرومیت فرهنگی است از چهره این استان زدوده نشده و با این همه منابع و داشته های خود هنوز برای رسیدن به نقطه صفر تلاش می کنیم . رمز پیشرفت اتحاد است و تا یکپارچگی و انسجام در مدیریت استانی نهادینه نشود و فرهنگ توسعه در زندگی ما جاری نگردد پیشرفت ممکن نخواهد بود. نباید پیشرفت استان و مردم و مهمتر از آنها اخلاق را در پای منافع حزبی و قومی و اقلیمی ذبح کنیم. لذا تلاش همگانی در جهت رفع دغدغه های استانی  تامین انتفاع اجتماعی باید صورت گیرد و سیاست و فرهنگ و اقتصاد و ... در خدمت توسعه قرار گیرد تا پیشرفت و رفاه به عنوان اهداف توسعه به منصه ظهور برسد